Opuszczony pałac z bryczką w środku

Dzisiaj chcę Wam pokazać miejsce, które zapamiętam chyba do końca życia. Wiąże się z nim niezwykła przygoda, trochę nerwowa, trochę zabawna - ciężka wybrać, na pewno dostarczył mi wielu emocji, wielką ich mieszankę - z pewnością :) Cóż było to za wydarzenie - niech pozostanie póki co tajemnicą, o tym być może jeszcze kiedyś napiszę.
Do tego pałacu próbowałam się dostać już w roku 2013, dokładnie latem. Niestety, wtedy ogromny skwar niezbyt pozwolił na dostanie się do tego miejsca - długa, dwukrotna wędrówka wokół ogrodzenia, wtedy dość szczelnego oraz dość duża ilość wody w fosie, która okala teren, na którym się znajduje, skutecznie zniechęciła mnie do dalszych prób. Trochę żałuję, ale szansa pojawiła się znów w marcu tego roku, którą wykorzystałam na tyle, ile mogłam.
Pałac, który Wam pokażę został wybudowany w XIX wieku przez Tadeusza Skrzyńskiego wg. projektu Franciszka Marii Lanciego. Obiekt murowany, uważany za jeden z najbardziej reprezentacyjnych siedzib w stylu neogotyckich. Ma trzy kondygnacje i jest podpiwniczany - piwnice robią ogromne wrażenie, dzisiaj dość ciemne, zasypane częściowo ziemią w której dzikie, duże zwierzęta (co można stwierdzić po "pamiątkach", które pozostawiają) urządzają sobie siedziby. Elementy budynku, charakterystyczne dla wspomnianego przeze mnie neogotyku to ostre łuki w otworach bram, drzwi i okien oraz drobne, ozdobne wieżyczki, a także spiczaste hełmy pokrywające kilka baszt. Pomieszczenia pałacu skupiają się wokół zewnętrznego dziedzińca.  Ta skomplikowana ale i bardzo bogata bryła jest urozmaicona przez wieże, baszty, attyki w formie krenelaży oraz kilka innych elementów, które długo mogłabym tutaj wymieniać. Ciekawostką jest, że mury zostały wykonane z cegły pełnej natomiast do piwnic użyto kamienia łupanego.  Budynek był dwa razy przebudowywany: w 1900 i 1928 roku. Cały pałac otoczony jest ogromnym parkiem parkiem krajobrazowym, który w czasach swojej świetności zaprojektowany był w stylu angielskim.
Pierwszy właściciel był znanym mecenasem sztuki, w opisywanym pałacu założył szkółkę dla szlachcianek, w której wykładał Wincenty Pol. Aż do 1939 roku właścicielami byli praktycznie tylko Skrzyńscy. Zmieniło się to właśnie w 1939 roku kiedy obiekt zajął sztab niemiecki jako baza sprzętów bojowych dla oddziału na Podkarpaciu. Po wycofaniu się Armii Niemieckiej pałac trafił w ręce Armii Czerwonej. Jak widzimy, obiekt przechodził trudne koleje losu, ale jego prawdziwa dewastacja rozpoczęła się w 1946 roku. Odbudowa rozpoczęła się dopiero w 1949 roku, kiedy to szkielet całej budowli nie został jeszcze całkiem naruszony. Rekonstrukcja trwała do 1952 roku. Odremontowano część pomieszczeń, które przeznaczono na Państwowy Dom Młodzieżowy dla sierot po II Wojnie Światowej. Był to jeden z większych tego typu ośrodków w Polsce. Wychowankowie mieli szansę zdobyć wykształcenie, zajmować się parkiem i pałacem. Później miejsce to przekształcono na Państwowy Dom dziecka. W latach 1970 - 1990 próbowano wyremontować pałac, niestety nie udało się to z powodu braku funduszy. Remont wstrzymano.
Dzisiaj mogę powiedzieć, że pałac ma szansę. Obecny właściciel od kilku lat prowadzi prace remontowe, zabezpieczył teren dość dobrze, o czym przekonałam się na własnej skórze. Obiekt robi niesamowite wrażenie nawet w momencie remontu. To, jak wyglądał kiedyś pokażę na końcu mojej fotograficznej relacji. Miejmy nadzieję, że ponownie będzie tak wyglądał i zachwycał blaskiem.